HOE KUN JE RUSTIG BLIJVEN ALS OUDER?
Of je nu kleuters hebt of pubers: hoe rustiger jij blijft, hoe beter je kind naar je luistert en hoe meer het van je aanneemt. Hoe meer je kind ook van jou leert hoe je dingen op een rustige manier oplost.
Maar dat kan nogal een ding zijn, rustig blijven bij het zoveelste akkefietje of brutaal gedrag. Ze kunnen het bloed onder je nagels vandaan halen en weten ook precies je zwakke plekken te vinden. Dus hoe dóe je dat?
Hieronder staan een aantal uitgangspunten. Als je deze zinnetjes van binnen echt kunt voelen, en mee laat spelen in de bril waardoor je naar je kind kijkt, dan gaat er enorm veel veranderen tussen jullie. Lees ze maar eens!
1. Jij bent de grote, je kind is de kleine
Zo simpel is het. Besef dat als jíj je al niet kunt beheersen, wat een klus het voor je kind wel niet moet zijn. Weet wat jouw pijnpunten zijn, zodat je je er bewust van bent wanneer erop gedrukt wordt. Ga maar eens na welk gedrag of welke woorden je het meest irritant of kwetsend vindt. Vaak zit daar nog iets van vroeger bij en voor je het weet ben je weer die kleine jongen of dat kleine meisje. Het helpt als je dat gaat herkennen en tegen jezelf zegt, hoe gek het ook klinkt: ik ben nu groot, ik kan nu anders reageren.
2. Je kind kijkt naar jou
Geef dus het goede voorbeeld, ook als het gaat om boosheid: doe iets om afstand te nemen: adem in….. adem uit…. of ga even de tuin in… of naar het toilet. Zorg dat je eerst weer rustig wordt, voor je met je kind gaat praten. Je kunt namelijk niet praten als je boos bent, jij niet en je kind ook niet. En dat kun je ook gewoon benoemen: “Straks als we weer rustig zijn praten we erover”.
3. Achter elk gedrag zit een boodschap verstopt
Dit is een interessante, die ook helpt bij bijvoorbeeld partners of collega’s. Wat als je er eens vanuit gaat dat iemands gedrag altijd een positieve intentie heeft? Soms zie je het snel en soms is het lastig te zien. Maar ook jouw kind doet dingen met een positieve intentie. Zelfs achter het slaan van een broertje zit een boodschap: Je wilt niet dat hij aan je spullen komt, of je wilt rust aan je hoofd, of iets anders….
De boodschap is wel helder. De manier waarop… dat is een ander verhaal. Je kind kunt zich misschien niet op een goede manier uiten.
4. Je kind kan (nog) niet anders
Deze heeft ook met de vorige te maken: elk gedrag heeft uiteindelijk een positieve intentie. Als je kind niet anders doet, dan kán het blijkbaar nog niet anders. Blijkbaar werken de radartjes in het hoofd van die ander op dat moment zó, dat dit er als beste uitkomt. Stel dat je vanuit die gedachte naar je kind kijkt: dan is het geen vijandige move meer, om jou onderuit te halen, maar gewoon een stukje onmacht. Waarbij jij vervolgens kunt helpen – vanuit je volwassen positie.
5. Je kinderen hebben je nodig
Je zou het wel willen, dat alles vanzelf in harmonie gaat en jij lekker rustig je eigen ding kunt doen. Maar als dat niet lukt, dan kunnen ze het blijkbaar nog niet en hebben ze je nodig. Laat het bij kleine kinderen niet zover komen dat ze elkaar de hele dag in de haren vliegen. Zorg voor afleiding, zorg dat je erbij blijft, zorg dat je aanvoelt wanneer het gaat escaleren. Op deze manier kun je zóveel uitbarstingen voorkomen, dan wel begeleiden richting een oplossing. En dat is ook een stuk minder frustrerend voor jezelf.
6. Jij bent de tolk
Speel voor tolk/vertaler tussen de kinderen: vertaal wat je ziet aan gedrag en emoties. Zo leren ze het steeds meer zelf. Benoem wat er goed gaat, maar ook de punten die aandacht verdienen. Door de rol van tolk aan te nemen, blijf je ook meer in je ‘volwassen’ rol en weg van de boosheid. Ze hebben je nodig! Je hoeft geen partij te kiezen, alleen maar dingen te benoemen en er te zijn voor je kind.
7. Zorg voor je eigen batterij
Net zoals ze in het vliegtuig voordoen: eerst jezelf, dan je kind. Want als jouw batterij leeg is, kun je ook niet meer rustig blijven en volwassen op je kinderen reageren. Dus zorg dat je batterij opgeladen is: voldoende slaap, voldoende ontspanning, tijd voor jezelf, je weet vast wel waar dit aandachtspunt bij jou ligt. Het is lastig, zeker met jonge kinderen of kinderen die veel zorg en aandacht vragen, maar je moet iets doen om uit deze situatie te komen. Het kan wel een paar jaar duren voor ze alles zelf kunnen oplossen, en die moeten jullie toch zien te overleven! Lukt het je niet in je eentje, vraag dan om hulp: ook dat is verantwoordelijkheid nemen.
8. Dit is het grote opvoedspel!
Ze gaan nog zó vaak dingen doen die over je grens gaan, dat is hun taak, dat horen kinderen te doen. En jouw taak is het om die grens aan te geven, telkens opnieuw. Het is niks persoonlijks, iedereen doet gewoon zijn rol in het spel. Als je dat blijft zien, bewaar je echt langer je geduld.
Mocht je er zelf niet meer uit komen, neem dan gerust contact met mij op door het invullen van het contactformulier op de pagina CONTACT.